In 1950 kwam de familie Schouten naar Nederland en vestigden zich in Rotterdam. Jan Schouten (Electric Johnny) en zijn broers Henk, Cor en Daan volgden diverse technische scholen in de electrotechniek en bekwaamden zich bij diverse werkgevers in dit beroep. Vader Schouten was tamboer-majoor geweest bij het KNIL en zijn kennis van muziek en ritme heeft hij zeker ook aan zijn 4 zoons overgedragen, want met zelfgebouwde snaarinstrumenten begonnen ze zich te wijdden aan de Hawaiian muziek. In 1955 traden ze voor het eerst op tijdens Indische avonden als The South Sea Minstrels, hiervan is nog een foto in het archief van Jan Schouten bewaard gebleven.

Jan scharrelde echter omstreeks 1956 een slaggitaar op en bouwde deze om tot electrische gitaar. Het virus van het rock & roll ritme van Bill Haley, Elvis, Gene Vincent en Chuck Berry had hem en zijn broers te pakken gekregen en dankzij hun technische achtergrond waren ze al snel in het bezit van zelfgebouwde elektrische gitaren en geluidsinstallatie.

Jan en Daan zijn in 1958 begonnen met rock & roll spelen bij de allereerste Rotterdamse Indo band van Oety Johannes: Oety & his Rollers.

Daan zat verder nog in een bandje met George "Djodji” Barendse, die korte tijd later bekend werd als de Rotterdamse Elvis en met zijn groep The Blue Eagles een tijdlang als huisorkest fungeerde in Odeon. Deze George zullen we in 1986 weer tegenkomen in de heropgerichte René & his Alligators. Omstreeks eind 1958 stonden de vier broers Schouten samen met Oety Rock & his Rockers (later Oety & his Real Rockers) op de planken in het Rotterdamse Odeon aan de Gouvernestraat als The Skyrockets. Henk bespeelde een zelfgebouwde basgitaar (die waren in Nederland nog niet te koop) en Cor zat achter de drums, terwijl Jan en Daan resp. sologitaar en 2e solo-/ritmegitaar speelden. Als zanger/slaggitarist sloot Rolf Pichel aka Roy Michaels (zijn broer Leo speelde in de Rotterdamse band The Black Devils) zich bij de groep aan en verder werd de ritmesectie geperfectionerd door ex- zeeman Gerrit Krause op drums en zwager Frans Huysmans op bongo + maracas en andere percussie-instrumenten. Cor Schouten ging slaggitaar spelen en als 7-mansformatie trad vanaf 1959 de groep regelmatig op in Rotterdamse gelegenheden als Odeon, het Groothandelsgebouw, de Blauwe Zaal en Paviljoen Plaswijck in Rotterdam-Hillegersberg. 

Begin 1960 toog de groep tesamen met The Hovinga Brothers naar de voormalige CNR studio in Haagse Sumatrastraat.voor hun eerste plaatopnamen. Met hun zelfgebouwde gitaren werden allereerst hun nu klassieke stukken Johnny On His Strings en Black Eyes Rock opgenomen. Johnny On His Strings een eigen compositie van Jan Schouten, was ongepolijste ruige instrumentale rock, zoals we alleen kennen van Amerikaanse garagegroepen en Black Eyes Rock was een bewerking van een stokoude Russische zigeunermelodie "Ochi Chornya". In het voormalig Nederlands-Indië neurieden moeders deze melodie vaak als slaapliedje voor hun kleintjes. Iets later dat jaar zouden ook The Tielman Brothers een uitvoering van Black Eyes opnemen, die dezelfde basislijn volgden. Verder deden ze de backing voor 2 Nederlandstalige bewerkingen van traditionals door Jack Lenny voor hun stadgenootjes The Hovinga Brothers. Deze Indo jochies imiteerden de stijl van het Deense jongensduo Jan & Kjeld, die toen razend populair waren. Opvallend is dat tijdens deze sessie van Wij Houden Veel Van R&R en 'N Uke En 'N Gitaar een van de broers Schouten een klarinet bespeelde. In februari 1960 werden beide singles uitgebracht en vooral deze eerste uitgave op CNR (UH 9384) is verschrikkelijk zeldzaam nu, omdat hierop de 2 oerversies voorkomen van hun voor Nederlandse rock-begrippen traditionals. Maar de jongens die altijd streefden naar perfectie in arrangementen en sound kregen het voor elkaar om beide nummers opnieuw te mogen opnemen. Ze waren nu in het bezit gekomen van Höfner gitaren en hadden deze "opgewaardeerd" met andere elementen en technische snufjes, ook hun eigen installatie was volgens kenners uit die dagen beter dan dat je kon kopen! Deze nieuwe veel betere versies werden snel uitgebracht onder hetzelfde labelnummer en alleen de oerversie van Black Eyes Rock werd per abuis in 1963 nog eens opnieuw uitgebracht in een serie met al hun 6 singles met fotohoes. Vermoedelijk werden tijdens deze sessie ook de 2 vokale nummers met hun zanger Roy Michaels opgenomen (UH 9445). De reeds genoemde invloed van Gene Vincent en vooral zijn begeleidingsgroep The Blue Caps is terug te vinden in hun alleszins pakkende cover van Rocky Road Blues. De eigen kompositie van Jan Schouten Please Come Back had een zekere charme door zijn primitieve eenvoud. The Skyrockets deden in 1960 hun naam alle eer aan, want de groep schoot erg snel omhoog. Allereerst zag CNR kans deze verbeterde opnamen uitgebracht te zien worden in de USA op het Felsted label (# 8613) en Felsted maakte in 1961 een deal met het Engelse Decca voor release op hun London label (HLU 9384). Een uniek historisch wapenfeit voor een Nederlandse rockproduktie!

In november 1960 kregen ze een aanbieding voor een korte tournee van 13 t/m 17 november door Denemarken, waar o.a. met het bekende sterretje Siv Malmkvist in Kopenhagen, Naestved, Aabenraa, Aalburg, Aarhus en Odense werd opgetreden. Het muziekblad Muziek Parade organiseerde in 1960 de eerste Teenagershow met talentenjacht en zo speelden ze met bekende sterren uit die tijd als Peter en zijn Rockets, Anneke Grönloh, Pim Maas en The Blue Diamonds o.a. in Concordia/Bussum, Dierentuin/Den Haag en de Grote Schouwburg/Rotterdam. Er was een live optreden voor de VARA- radio in het programma "Appèl" te Alkmaar en Muziek Parade begon in oktober met een eigen zondagmiddagprogramma (Teenager M.P.) op Radio Luxemburg, waarin The Skyrockets ook enkele malen met live optredens en interviews in de ether waren. Er werd een speciale South-American Rock act ingestudeerd compleet met eigen ontworpen veelkleurige overhemden en door Jan werden diverse bekende nummers in deze eigen stijl bewerkt. Het repertoire bestond verder uit nummers van de groepen die ze zelf het meest bewonderden, The Ventures en The Shadows (door hen gespeeld met Chuck Berry rifjes) en instrumentaal en vokaal werk van allerlei rock/pop en country artiesten uit die tijd. Plaatsen waar verder regelmatig werd opgetreden waren met name Blokker, Leerdam, Papendrecht, Oost-Souburg en Eindhoven. Omstreeks september 1960 werd hun 2e instrumentale single opgenomen. De eigen compositie Johnny's Beat en een bewerking van Swanee River (UH 9478). Hiervan valt als bijzonderheid te melden dat de opname-technicus duidelijk in de fout is gegaan, want het is behoorlijk vervormd door oversturing van het opname-niveau. De Skyrockets waren tegen uitbrengen van deze single, maar nu heden ten dage klinkt het nog steeds bijzonder ruig en gaat de vergelijking met een Link Wray, die bewust op "distortion" uit was wel op. Toch zag de groep kans ook deze beide stukken nog eens opnieuw en nu naar eigen wens in te spelen tijdens een latere sessie. Tegen het einde van 1960 werd ook een begin gemaakt met de opnamen in de stijl die ze South American Rock noemden; een zelf ontwikkelde mengeling van rock & roll met latin-music. De fantastische EP South American Rock vol. 1 (HX 1179 met Carioca/ Patricia/ La Paloma en Isle of Capri sloot een zeer succesvol jaar af met spetterend gitaarwerk en opvallend drumwerk.

Begin 1961 volgde, South American Rock vol.2. Zeer curieus is dat van deze 2e EP (HX 1211 - Ave Maria No Morro/ South Of The Border / 0 Sole Mio/ Siboney) twee totaal verschillende versies bestaan, dus met duidelijk hoorbare andere bezetting, klankkleur en arrangementen. De meest in omloop zijnde EP klinkt als een proefopname. De juiste balans is ver zoek, de sologitaar klinkt te zwak ten opzichte van de begeleiding en er is meer nagalm hoorbaar. De andere versies zijn perfect uitgebalanceerd en de extra percussie tilt deze uitvoeringen tot grote hoogte. Siboney is hierop overigens exact hetzelfde al de single uitvoering die begin 1961 ook als hun 3e single (UH 9478) werd uit gebracht gekoppeld met Isle of Capri. Platen van hun verschenen dat jaar ook in Denemarken op Sonet en in Frankrijk op het Ducretet Thompson label. Een bijzondere reportage in kleur over de Skyrockets, verscheen in het aprilnummer van het blad Romance. De unieke kleurenfoto's waren gemaakt tijdens een van hun optredens in Blokker.

De Nederlandse Indo-Rock bands waren ondertussen erg in trek bij Duitse zaalhouders en er werd goed betaald, zodat velen hun kans waarnamen en als beroepsmuzikant aan de slag gingen. De vier broers Schouten zijn nooit beroeps geworden, ze verkozen de zekerheid van een goede job als electro-technicus boven een onzeker bestaan als beroepsmuzikant en ze bleven hun muzikale passie als hobby beoefenen. Zanger Roy Michaels kreeg de kans om met een heropgerichte formatie van The Hurricane Rollers (na het vertrek van Robbie Boekholt naar The Hap-Cats) te gaan spelen in Duitsland. Op 1 juni 1961 startte hij als beroeps samen met Hans Bax, Alphonse Faverey, Rudi Piroeli en Robbie Latuparisa. De groep viel uit elkaar en na enkele maanden met Oety & his Real Rockers gespeeld te hebben, kwam hij in The Strangers terecht tot 1963. Roy had zichzelf ondertussen de artiestennaam Shorty Miller aangemeten. In 1963 maakte hij 2 Duitstalige singles voor het Vogue label, waarvan de 1e met The Raylads. Na het uiteenvallen van The Strangers speelde hij een tijdje in de The Black Dynamites o.l.v. Harry Koster. In de periode 1964-1965 maakte hij deel uit van The Pacifics (met Dolf en Nono de Vries en Radja & Rio Dalimonthee) en zijn laatst bekende solo-opname dateerde uit 1966 op Ariola. Drummer Gerrit Krause was reeds in oktober 1960 naar The Rhythm Brothers vertrokken. Hij speelde als beroeps in Duitsland bij The Marlins (de band van sologitarist Erik Binkhuysen, die later bekend werd als de zanger Wil de Bras!). Harold 'Boebie' de Groot kwam in de periode eind 1960-1963 de band als 2e sologitarist versterken, terwijl Cor terug achter de drums kwam te zitten. Ook het zangeresje Winnie (Wieneke den Hartog) trad vaak met de groep op en is nog op diverse promotie-foto's van de groep uit de periode 1961-1963 terug te vinden. Wieneke werd daarna bekend als zangeres Wendy van The Gardenias, met ook Harold "Boebie' de Groot in de gelederen. Neef Willem Grift werd hun zanger in 1964.

Op 11 mei 1961 traden ze in Blokker op tijdens het door Muziek Parade georganiseerde Int. Teenager Festival met Rex Gildo, Jan & Kjeld, Heidi Brühl, The Blue Diamonds, Anneke Grönloh en The Blue Angels. Verder was in maart dat jaar nog hun 3e EP (HX 1230) op de markt gebracht onder de titel Fabulous Electric Johnny and his Skyrockets, hierop,waren naast hun 1e plaat ook de heropgenomen betere versies van Johnny's Beat en Swanee River geperst. The String-A-Longs maakten dat jaar furore met hun twin-lead produkties en deze stijl lag geheel in het straatje van The Skyrockets. De laatste single van The Skyrockets dat jaar Should I/ Gitarren Spielt Auf! (UH 9494) had een gloedvolle klankkleur en dat ze hun samenspel, gitaren en apparatuur steeds verder wisten te perfectioneren bleek vooral op hun laatste 2 produkties uit 1962. De eerste single La Golondrina/ Guitar-Humoresque (UH 9558) werd razend populair in Brabant en is heden ten dage nog standaard repertoire voor gitaargroepen uit die regio. De 2e single en tevens laatste produktie van de groep Barcarolle/ Begin the Beguine (UH 9603) waren beide hoogstandjes kwa muzikale vondsten en de sound knalt er werkelijk uit.  The Skyrockets bestonden nog tot 1968, maar werden ontbonden toen Daan Schouten als immigrant naar California vertrok.

Sindsdien traden Jan en zijn broers nog wel sporadisch op tijdens Indische feestavonden, maar een echte revival voor een breder publiek hebben we helaas nog niet mogen meemaken. Speciale dank gaat uit naar Dick Waanders en Riny Bade, die gegevens aandroegen om bovenstaande feiten te kunnen achterhalen. In het begin der 1970-er jaren kwam dankzij het fenomeen de rock meetings met platenbeurs (gestart in Tilburg) ook de muziek van Nederlandse instrumentale rockgroepen opnieuw in de belangstelling. Originele singles bleken al snel erg schaars en de prijzen stegen de pan uit. Bootleggers hadden al vergevorderde plannen om de singles en ep's van Electric Johnny op LP uit te brengen, maar Dick Waanders zag kans om in 1974 de rechten te verwerven bij CNR. Een kwalitatief zeer goede LP met 14 nummers en met interessante informatie over de bezetting en unieke zeldzame fotohoes werd door hem op zijn eigen DIWA label in januari 1975 uitgebracht. De plaat werd al snel een succes, vooral ook dankzij de aandacht via de Vara radio. Het uitbrengen van de EP South American Rock vol. 2 (tot dan hun zeldzaamste materiaal) op het Rocker label van Cees Vermeulen in 1984 verdiende ook alle lof. Na veel speurwerk bij CNR en het afluisteren van banden is het Rarity-Records in 1991 uiteindelijk gelukt om alle produkties, compleet met maar liefst 6 unieke tweede versies, bijeen te brengen op een de CD "The Story Of... Electric Johnny & his Skyrockets". Iets wat Electric Johnny & The Skyrockets verdienden gezien hun eigen originele inbreng in de Indo-Instro-Rock scene en invloed die ze hadden op ontelbare aankomende gitaristen en groepjes in het begin der jaren zestig, die bijna zonder uitzondering begonnen met het naspelen van de eerste werkjes van Electric Johnny. Nu zo'n 40 jaar later klinkt hun tijdloze gitaarmuziek nog altijd even fris en vrolijk.

© Piet Muys, december 1991 (originele tekst afkomstig uit het inlegboekje van de Rarity CD). 1e Bewerking: 5 september 2000

* Cor Schouten (geb. op 13 maart 1935 in Bandung, West-Java) is op 27 maart 2012 in Rotterdam overleden.

* Jan Schouten alias Electric Johnny (geb. op 20 september 1933 in Bandung, West-Java) is op 4 februari 2018 in Doornenburg overleden.